Een beker voor altijd

Op 7 oktober was het de internationale dag van de leraar. Voor ons dé reden om deze maand de leraar centraal te stellen. In de podcast van deze maand hebben we al een hele speciale meester gesproken. In de vlog vertelden drie van onze docenten waarom het zo mooi is om in het onderwijs te werken. Eigenlijk wel gek dat ik, nu ik niet meer voor de klas sta, iets schrijf over hoe mooi het is om voor de klas te staan.

Toch zijn er juist de afgelopen maand twee momenten geweest die mijn gedachten direct terugvoerden naar mijn tijd voor de klas. Allereerst zorgt een medium als LinkedIn ervoor dat je zo af en toe nog iets opvangt van een leerling. Zo kreeg ik afgelopen maand een berichtje van Adil. Adil was het type leerling waar ik vrolijk van werd. Een ontzettende druktemaker, dé herrieschopper in de klas en bezig met van alles behalve met het volgen van de les. Tegelijkertijd was Adil een ambitieuze, veelbelovende jongen. Communicatief sterk, resultaatgericht en erg zelfverzekerd. Iemand die er uiteindelijk wel komt. Ik ben nooit een echte vakdidacticus geweest. Mijn uitdaging zat hem in dit soort gasten. Vertrouwen geven, ze in de juiste stand krijgen. Een paar weken geleden stuurde Adil mij opeens een berichtje via LinkedIn. Hij heeft twee eigen bedrijfjes. Hij is er dus gekomen. De waardering zat hem in de zin waarin hij mij vertelde dat hij nog vaak aan mij had gedacht. Dat doet echt wat met een mens. Dit soort dingen krijg je niet terug in het bedrijfsleven. Het is een korte mededeling waar veel meer achter schuilgaat. Ik heb een kleine rol van betekenis gespeeld in zijn leven.

Er zijn ook een heleboel leerlingen geweest waarbij dit niet gelukt is. Als ik terugdenk aan mijn tijd voor de klas, dan zijn er ook zat momenten geweest dat het me niet lukte om die klik met de klas te krijgen. Gelukkig lees je ook steeds meer stukken van docenten die hier open en eerlijk over zijn. Want het is echt verdomd moeilijk dat lesgeven.

Ik noemde in het begin twee momenten die mijn gedachten terugvoerden naar het onderwijs. Bij het opruimen van de schuur vond ik een beker. Een beker die mijn toenmalige mentorklas mij heeft uitgereikt aan het eind van het schooljaar. Een klas die bijna in het geheel op ‘zitten blijven’ stond en waarvan aan het eind van het jaar iedereen het had gehaald. Dat is tof. Die beker heb ik afgestoft. Die moet niet in de schuur staan. Je mag als docent best trots zijn op de dingen die je hebt bereikt. Niet alleen op 7 oktober.

auteur: Tim Poorthuis t.poorthuis@teachingroup.nl