Even voorstellen: Johannes Oosterbroek

Twee weken geleden was ik ook al op haar lesbezoek geweest. Ze was de eerste docent in-opleiding die ik ging coachen. De eerste keer had ik, licht gespannen, mijn auto aan de overkant van de school gezet en had me bij de receptie gemeld: ‘Ik kom voor Danielle,’ zei ik. Ik keek nog een keer goed in mijn tas: had ik wel de juiste formulieren bij me, was ik mijn pen niet vergeten? Nu wist ik de weg meteen. ‘Hallo,’ zei ik tegen de receptionist, ‘ik ben er weer. Mag ik doorlopen naar de docentenkamer?’

Na de twee geobserveerde lessen aan een havo 3-klas, hadden Danielle en ik tijd om haar lessen na te bespreken. We gingen in een leeg lokaal zitten. Danielle zat er ontspannen bij. Dit geheel in tegenstelling tot de vorige keer: ze vond de havo 3-klas maar wat moeilijk en de sfeer was hoogst gespannen. De lessen waren toen onrustig geweest. Deze keer ging het veel beter. Er zat veel meer structuur in de les en Danielle had, zoals we de vorige keer hadden besproken, de leerdoelen in haar lesplanning gezet. Het zorgde voor een logische kop en staart aan haar les. Ook hadden we gesproken over het individueel aanspreken van een aantal leerlingen. Danielle had drie heel goede gesprekken gevoerd en zag direct resultaat in de les.

We spreken de lessen door. Samen lichten we een aantal opvallende momenten in de les uit. In het docentenvak is er niet één manier. Er zijn wél bewezen effectieve manieren en door die uit te proberen kom je vanzelf jouw manier tegen. Dat is gaat soms met wat strubbelingen, maar Danielle komt daar zeker doorheen. Ik ben trots op haar: ze laat in twee weken een enorme groei zien! Ik stap weer in mijn auto: op weg naar mijn volgende adres.